Cywilne systemy satelitarne

Władze lotnicze nie miały dużego wpływu na lotnictwo cywilne, które zaczęło wykorzystywać systemy do nawigacji. Właściciele systemów z góry „umywali ręce”, bo nie chcieli brać odpowiedzialność za tak szerokie wykorzystanie systemów, które nie zostały jeszcze odpowiednio do tego celu przygotowane. Natomiast stworzenie cywilnego odpowiednika systemów już wykorzystywanych jest skomplikowane, bo wymagałoby międzynarodowych porozumień i podziału zysków. Za tradycyjne radiolatarnie odpowiadały natomiast kraje, w których znajdowały się dane urządzenia.

Stworzenie satelitarnego systemu cywilnego ma jeszcze jedną wadę – ogromne koszty. Są one znacznie wyższe od kosztów stawiania infrastruktury pod tradycyjną nawigację. Z podobnymi kłopotami poradził sobie jednak GNSS. Końcówka XX wieku i wiek XXI to era, w której niekwestionowanie rządzą urządzenia cyfrowe.

Poza doskonałą wydajnością i możliwością wykonywania bardzo skomplikowanych obliczeń mają one jeszcze jedną zaletę – pozwalają na tworzenie sprzętów o niewielkich gabarytach. Miniaturyzacja okazała się bardzo przydatna również w nawigacji lotniczej. Komputery pozwoliły również na skorzystanie w lotnictwie z popularnego systemu GPS. W ten sposób nawigowanie statków powietrznych stało się prostsze niż kiedykolwiek wcześniej.

Śmiało można powiedzieć, że dziś efektywnego nawigowania jest w stanie nauczyć się każdy, bez większego wysiłku. Zdarza się jednak, że nowe rozwiązania zawodzą, dlatego o GPS-ie w lotnictwie warto myśleć raczej jako o wygodnym narzędziu pomocniczym, a nie podstawowym systemie nawigowania statkiem powietrznym.