Era nawigacji komputerowej

era_nawigacji_komputerowej.jpg

Rozwiązania oparte o nowoczesne komputery pojawiły się na lotniskach w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Cyfrowe maszyny zdobyły uznanie bardzo szybko i pozwoliły na znaczny rozwój w dziedzinie nawigacji precyzyjnej.

Co więcej, komputery okazały się tak dobre, że osoba nawigatora stała się zbędna, więc samolot może być obsługiwany przez załogę dwuosobową. Dzięki maszynom cyfrowym możliwe było również pełne zintegrowanie pokładowych systemów samolotu.

Systemy cyfrowe są w stanie automatycznie opracowywać dane nawigacyjne, a piloci otrzymują jedynie końcowe, precyzyjne dane, które nie wymagają złożonej interpretacji. W związku z tym nie wykorzystuje się już osoby nawigatora ani w lotnictwie cywilnym, ani wojskowym.

Zmieniała się również funkcja radaru. Teraz radary stanowią jedynie źródło danych, które są następnie opracowywane przez system.

Co więcej, systemy mogą się wymieniać informacjami, co nie było możliwe przed erą cyfryzacji. Dodatkową zaletą komputerowej nawigacji jest to, że stosunkowo łatwo można wprowadzać coraz wydajniejszy sprzęt.

Wraz z coraz większą ekspansją rynku informatycznego stopniowo rezygnowano z radionawigacji hiperbolicznej. W ostatnich latach poprzedniego wieku wyłączono zarówno popularny niegdyś system Omega, jak i Brytyjski Decca.

Próbę czasu przetrwał jedynie Loran C, który jest ceniony do dziś. Pozostałe systemy hiperboliczne nie mogły wytrzymać konkurencji z maszynami cyfrowymi, które dodatkowo można było łatwo połączyć z nawigację satelitarną.

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *