Pierwsze latarnie lotnicze

W 1929 roku w Stanach Zjednoczonych powstała organizacja Aeronautical Radio, w skrócie ARINC, która miała za zadanie tworzyć nowe i utrzymywać aktualnie istniejące systemy radionawigacyjne i systemy łączności. Powstanie organizacji wiązało się z budową w USA lotniczej sieci radiowej. W tamtych czasach korzystano głównie z metod prowadzenia po drogach lotniczych. Powodem były duże odległości pomiędzy kolejnymi portami. Standardową techniką było stawianie świateł oznaczających trasę. Jednocześnie tworzono system radiolatarni kierunkowych (LFR) korzystających z fal o niskiej częstotliwości. Wciąż jednak za najpewniejszy system uważano światła trasowe – zwłaszcza w warunkach nocnych.

Stosowano je nie tylko w USA, ale również w Europie. System był na tyle rozbudowany, że francuskie instytucje pocztowe tworzyły nocne posterunki w Andach. Na stacjach takich wykorzystywano często zwykły ogień, choć w użyciu były też pochodnie magnezjowe. Nieco inaczej radziła sobie U.S. Army. Od lat dwudziestych stawiała obrotowe reflektory.

Ustawiano je na najważniejszych trasach lotniczych pomiędzy lotniskami. Prym w lotnictwie wiodła jednak poczta. Gdy przejęła funkcję pomocnika dla nawigacji, stworzono system świetlny, który nadawał alfabetem Morse’a. Przesyłanym komunikatem był numer aktualnej części trasy. Latarnie lotnicze pojawiły się także w Polsce. W połowie lat trzydziestych pięć głównych portów używało latarń. W roku 1937 ustawiono również latarnie trasowe pomiędzy Warszawą i Poznaniem.