Poszukiwanie rozwiązań dalekiego zasięgu

Mimo rozwoju nawigacji na kontynencie europejskim i w Stanach Zjednoczonych, wciąż nie wypracowano skutecznego systemu nawigowania na trasach bardziej odległych. Loty nad Afryką czy daleką Azją wciąż były sporym wyzwaniem. Nawigacja była również utrudniona, gdy trasa przebiegała nad oceanem.

Kolejne kraje zgłaszały własne propozycje, które miały pomóc w nawigowaniu na trudno dostępnym terytorium. Warto tu wspomnieć o francuskim systemie Radio Mailles lub też Radio Web – w terminologii angielskiej, co w tłumaczeniu na polski oznacza siatkę radiową. System opierał się o fale o różnych częstotliwościach.

Linie jednej fazy tworzyły siatkę współrzędnych. Nawigacja tego typu była jednak przede wszystkim rozwiązaniem eksperymentalnym i nie skorzystano z niej na większą skalę. Największym powodzeniem cieszyły się systemy Loran C i Decca.

Zwłaszcza ten ostatni miał duży potencjał, bo obejmował także trasę północnoatlantycką. W tym okresie, czyli w latach pięćdziesiątych opracowano również rozwiązania, które były podstawą tworzenia aktualnie używanych systemów nawigacyjnych, powstających w latach dziewięćdziesiątych. Warto pamiętać, że połowa wieku to okres Zimnej Wojny, która stanowiła ważną siłę napędową rozwoju nowych technologii.

Nic dziwnego, że podwaliny rewolucyjnych rozwiązań powstawały właśnie wtedy. Wówczas tworzono również system nawigacji dla atomowych okrętów podwodnych, funkcjonujący pod nazwą Omega. Służył do nawigowania okrętów z lądu i miał większe możliwości niż sowiecki RSWT-1 Sigma.